سرزمین کشمیر : بهشتی که بیش از نیم قرن در آتش داره میسوزد.

سرزمین کشمیر که از دیرباز به بهشت زمینی شهرت داشته است و مشهور است که موسی (ع) قوم خود را از مصر بدان جا هدایت کرد. 

سرزمین کشمیر منطقه ای است کوهستانی که در شمال غربی شبه قاره هند و در دامنه کوههای هیمالیا واقع است. در ناحیه شمال شرقی کوههای پربرف و سر به فلک کشیده قره قوم دارد.

کشمیر از شمال و شرق به چین ، از جنوب به هند ، از غرب به پاکستان و از شمال غربی به افغانستان محدود است. کشمیر تا پیش از استقلال پاکستان، امیرنشینی تحت حمایت بریتانیا بوده است.

در ۱۹۴۷م. بعد از اینکه مهاراجه کشمیر از پیوستن به پاکستان خودداری کرد، اختلاف بر سر مالکیت کشمیر به درگیری‌های دامنه‌داری بین دولت هند و پاکستان انجامید؛ درنتیجه بخش‌هایی از شمال کشمیر شامل کشمیر آزاد و گلگت-بلتستان تحت حمایت دولت پاکستان و منطقه جامو و کشمیر و لداخ تحت کنترل دولت هند درآمد.

منطقه‌ای در شرق کشمیر نیز تحت سلطه چین است که با عنوان اقصای چین شناخته می‌شود.

کشمیر که از دیرباز به بهشت زمینی شهرت داشته است و مشهور است که موسی (ع) قوم خود را از مصر بدان جا هدایت کرد.

سرزمین کشمیر بنا به نقل قولی مورد توجه حضرت سلیمان پیامبر قرار گرفته، ازین رو سلیمان پیامبر معبدی در قله تخت سلیمان بنا نهاد.

 موقعیت جغرافیایی کشمیر

جاذبه ی با صفای کشمیر با آب و هوای مطبوع و وفور نعمت و طراوت خاص آن موجب شده است که این سرزمین به بهشت زمینی تبدیل شده است و به همین دلیل در طول ادوار و قرون گذشته مورد تهاجم اقوام و قبایل مختلف قرار گرفته است.

طبیعت زیبا و چشم انداز کم نظیر کشمیر، موجب شده است که ساکنان این سرزمین با وجود هر رنج و مصیبتی، دست از سرزمین خود برندارند و کشمیر را ترک نکنند.

آب و هوای آن بدلیل موقعیت جغرافیائی و شرایط کوهستانی معتدل و بسیار مطبوع است. کوههای صعب العبور این منطقه همچون سد نفوذ ناپذیری راه هرگونه تجاوز به هند ، از راه چین و تبت و راههای مشابه را مسدود می نماید.

از سوی دیگر سرچشمه سه رودخانه بزرگ سند ( ایندوس ) پنجاب و جهلم در سرزمین کشمیر قرار دارد و این مسئله شریان حیاتی در اقتصاد کشاورزی پاکستان به شمار می رود.

وجود 95% مسلمان و عوامل نامبرده، اهمیت سوق الجیشی و استراتژیکی این سرزمین را مشخص می کند . موقعیت جغرافیای مناسب، آب و هوای دلپذیر و ذخائر فراوان، کشمیر را به تاج هند تبدیل کرده است

.در حال حاضر مساحت کشمیر 222000 کیلومتر مربع است که 75% آن یعنی 138992 کیلومتر مربع که موسوم به جامو و کشمیر است در تحت تسلط هند است. 79778 کیلومتر مربع از آن تحت عنوان کشمیر آزاد در کنترل پاکستان است و مساحت کمی از آن یعنی 41500 کیلومتر مربع به کشور چین تعلق دارد که در جنگ 1962م که بین چین و هند در گرفت، چین آن را تصرف کرد.

اسکندر مقدونی، چنگیزخان و سلطان محمود غزنوی نتوانستند در جریان کشور گشایی، کشمیر را به تصرف درآوردند و فتح آن به نام شاه میرزا سواتی معروف است که در 735 ه – ق در این سرزمین حکومت اسلامی ایجاد کرد که تا 991 قمری نیز ادامه داشت. از این تاریخ تا قرن نوزدهم مغولها و بازماندگان تیموری با اقتدار در این سرزمین حکومت کردند.

افغانها تا سال 1819م نیز کشمیر را در تصرف خود دراورده بوند و سپس در اختیار مهارجه رنجیت سینگ قرار گرفت. با فوت او و پس از شکست سیک ها در مقابل قوای انگلیس، این قوم، کشمیر را به انگلیسی ها واگذار کرد . دولت انگلیس نیز در ازای خدمات، آن را به مهارجا گلاب سینگ فروخت و از آن تاریخ این خانواده در کشمیر حکومت می کردند این حالت یعنی حکومت اقلیتی هندو بر اکثریت مسلمان از سال 1846م تا 1947م ادامه یافت.

آغاز بحران در سرزمین کشمیر

در سال 1947 میلادی، استعمار انگلیس با تقسیم شبه قاره ، سیاستی پیاده کرد که بحران کشمیر را پدید آورد. زیرا به هنگام تقسیم آن، بین دولت های هند و پاکستان ، دولت انگلستان به موجب قانون تفویض استقلال کلیه حقوق خود را به رؤسای امارت نشین ها واگذار نموده و به آنان اختیار داده شد که با توجه به میل مردم تحت امارت خود می توانند به هر دو کشور هند و یا پاکستان ملحق شوند که کشمیر با توجه به اکثریت مسلمان باید به پاکستان می پیوست ولی اینگونه نشد.

هند و پاکستان تاکنون درگیر سه جنگ خانمان سوز بر سر کشمیر شده اند. در اولین جنگی که رخ داد، مسئله کشمیر را به سازمان ملل ارجاع دادند، و چندین قطعنامه در این زمینه تصویب شداما متاسفانه تا کنون هیچ نتیجه‌ای نداشته است.

حتی بعد از توافق آتش بس میان دهلی‌نو و اسلام‌آباد در سال 2003 میلادی،صلح میان دو همسایه برقرار شد؛ از آن پس، منطقه کشمیر همچنان صحنه نقض آشکار حقوق بشر و سرکوب مردم مسلمان این سرزمین است که هریک از طرف‌ها، دیگری را به نقض آتش بس متهم می‌کند.

به گفته منابع کشمیری،صدها هزار نیروی نظامی خود را در کشمیر مستقر کرده که برخی تعداد آن را تا یک میلیون نفر هم برآورد کرده‌اند. احزاب و تشکل‌هایی که در سرزمین کشمیر فعال هستند، معمولا طرفدار هند و یا پاکستان هستند.

کارشناسان مسائل جهان اسلام بر این باورند که بیداری اسلامی در کشمیر در سال 1931 میلادی آغاز شد، هنگامی که مردم علیه دیکتاتوری و نظام ضد اسلامی قیام کردند و بدین ترتیب 13جولای 1931 برابر با  21 تیر 1310 ش قیام خونین مسلمانان کشمیر رقم خورد و از آن زمان تاکنون استعمارگرایان در قالب‌های مختلف تلاش می‌کنند که حرکت مردم انقلابی کشمیر را تغییر دهند .

به گفته کارشناسان، متاسفانه جهان، کشمیر را به عنوان مسئله مورد مناقشه سیاسی میان کشورهای هند، پاکستان و گاهی چین مطرح می‌کند، در واقع تعلق آن به اسلام است، یعنی مسئله کشمیر متعلق به جهان اسلام است نه به پاکستان، هند و یا چین، هر چند این کشورها هم از نظر سیاسی طرف‌های مسئله کشمیر هستند.

سازمان‌های بین المللی و منطقه‌ای در طول این سال‌ها هیچ اقدامی برای حمایت از حقوق مشروع مردم کشمیر جز تماشا کردن ریختن خون مسلمانان و سرکوب آنها توسط هند انجام نداده‌اند.

متاسفانه سازمان همکاری اسلامی به عنوان نهادی که برای رسیدگی به امور کشورها و ملت‌های مسلمان و حل مشکلات آنها تاسیس شده، در مسئله سرزمین کشمیر هیچ عملکرد مثبتی نداشته است.

 

در قطعنامه 13 اوت 1327ش ( 1948 ) و ژانویه 1328ش ( 1949 ) سازمان ملل ، مقرر شد مناطق مسلمان نشین کشمیر جزو پاکستان و نواحی هندونشین جزو هندوستان درآید.

جهت مشخص شدن میزان تمایل مردم برای پیوستن به هند یا پاکستان به آراء عمومی در یک جو آرام و محیط بی طرفانه مراجعه شود و تا وقتی این کار صورت نگرفته ، سرزمین کشمیر نه جزو هندوستان است و نه از آن پاکستان.

این قطعنامه تا امروز اجرا نگردید و هندوستان همچنان نیروهای خود را در کشمیر نگاه داشته است.

هندوستان حدود یک ملییون نیروی های نظامی برای سرکوبی حقوق مسلمانان کشمیر را در سرزمین کشمیر مستقر دارد.

در فوریه سال 1954م مجلس مؤسسان کشمیر الحاق این سرزمین را به هندوستان اعلام نمود. در سال 1963م هند اعلام نمود که جامو و کشمیر جز ایالات این کشور نمی باشد.

چنین موضعی دو جنگ بین هند و پاکستان را در سالهای 1965م و 1970م رقم زد . در سال 1972م ذوالفقار علی بوتو رئیس جمهور وقت پاکستان قرار داد « سمیلا » را بر سر مسئله کشمیر با هندوستان منعقد کرد که در آن خط آتش بس به خط کنترل تغییر یافت و این سیاست انفعالی همچنان ادامه دارد.

 

روز ملی کشمیر در سرزمین کشمیر

در 5 فوریه 1990م که با چهل و یکمین سالگرد صدور قطعنامه سازمان ملل ، مصادف بود و از سوی مردم کشمیر ، روز کشمیر نامگذاری شده بود تظاهراتی از سوی مسلمانان برگزار گردید.

تظاهرات ها با مقاومت سرسختانه پلیس هند مواجه و چندین شهید و مجروح بر جای گذاشت به دنبال آن اعتصابات و تظاهرات موج فزاینده ای بخود گرفت و دولت هند با نیروهای مجهز و تانک و زره پوش به سرکوبی شدید مسلمین پرداخت و پس از آن حکومت نظامی اعلام کرد.

این سرکوب خشن از سوی نیروهای پلیس فدرال با اعتراض پلیس های محلی نیز مواجه شد در نتیجه پلیس محلی سرزمین کشمیر به تظاهرکنندگان پیوستند.

مبارزات مسلحانه از سال ۱۹۸۸ تا ۲۰۰۳ در اوج قرار داشت لکن تا سال ۲۰۰۸ میلادی مبارزات مردم کشمیر فروکش کرد. در سال ۲۰۰۸ و در پی تصمیم دولت هند به فروش زمینی در کشمیر به گروه های مذهبی هندو، مردم کشمیر یک بار دیگر قیام کرده و انتفاضه ۲۰۰۸ مردم کشمیر شکل گرفت که در آن صدها هزار تن از مردم به خیابان ها ریختند و صدها تن نیز به شهادت رسیدند.

از این سال عملا مبارزات مردم کشمیر وارد فاز اجتماعی شده و مردمی به خیابان ها آمدند که هیچ سلاحی در دست نداشته و تنها تقاضایشان اعطای حق تعیین سرنوشت به مردم کشمیر بود. از آن زمان تاکنون هرازچندگاهی مردم به خیابان ها آمده و اعتراضات خود را نشان می دهند و متاسفانه هر بار پاسخشان با گلوله داده می شود.

گفتنی است که قطع نامه های سازمان ملل نیز بر اعطای حق تعیین سرنوشت به مردم کشمیر تاکید می کند لکن دولت هند هیچ گاه به این قطع نامه تن در نداد و با تروریست خواندن مردم کشمیر و مبارزات آنان، سعی در سرکوب آنان داشته است. لکن شواهد میدانی در کشمیر حاکی از آن است که علی رغم گذشته چهار نسل از آغاز بحران کشمیر، هنوز نیز مردم مسلمان کشمیر خواهان دستیابی به حقوق پای مال شده خود هستند.

راه حل بحران سرزمین کشمیر

تنها راه حل مسئله کشمیر، احترام به خواسته‌های مردم این منطقه و به رسمیت شناخته شدن حق تعیین سرنوشت آنهاست.

مهمترین مسئله رعایت کردن حقوق انسانی مردم کشمیر است، طی روزهای اخیر جهان شاهد درگیری‌ها و نقض حقوق مردم کشمیر و برخورد قهر‌آمیز و سرکوبگرانه، زندانی شدن و شکنجه آنها توسط نیروهای هند بوده است، مردم کشمیر حق تعیین سرنوشت خود را دارند تا خود برای تعیین سرنوشتشان تصمیم بگیرند.

مسئله، حمایت از یک جریان خاص در کشمیر نیست، بلکه مسئله حمایت از حقوق همه مردم کشمیر است.