تجلی پاک ترین همسایه: خاطره دختر ایرانی از دل های تک زنگ پاکستانی ها -

پاکستان برای من همیشه یاد آور تجلی پاک ترین همسایه ، مردمی مهربان و غذاهای لذیذ و پارچه های رنگی است که پیچ خورده به عطر عودی خوشبو.

در سال های نوجوانی پدرم دوستی بسیار عزیز داشت. دوستی از دیار نزدیکترین و پاک ترین همسایه یعنی پاکستان. یادم می آید هر تابستان که به مشهد سفر میکردیم دعوت میشدیم که ناهار یا شامی مهمان عمو ماهر باشیم. برایمان بریانی می پختند و توصیه میکردند به آشپز که مهمان ایرانی داریم قدری کمتر غذا را تند کند. اولین باری که سر سفره پاکستانی ها غذا خوردم اصرار داشتم که مثل آنها با دست غذا بخورم و عمو ماهر با صبوری به من خوردن غذا با دست را آموزش داد. الان هم هر وقت هوس میکنم با دست غذا بخورم یاد آن دورهمی میفتم و ناخودآگاه لبخندی میزنم.

دختر عمو ماهر را خوب یادم هست. تقریبا هم سن و سال هم بودیم و هر بار که به دیدنشان میرفتم صاحب کلی النگوی رنگی رنگی میشدم. در یکی از اعیاد که مهمانشان بودیم برایم کورتای بنفش رنگی از پاکستان هدیه آورده بودند که تا مدتها با پوشیدنش در بین دوستان ایرانی ام با غرور راه میرفتم.

پاکستان درون ذهن من با پاکستانی که رسانه ها در موردش میگویند بسیار فرق دارد

من میدانم که چیزی که با چشم دیدم و با قلبم از پاک ترین همسایه لمس کردم درست است. مردم پاکستان مردم مهربانی هستند که اگر چیزی دارند دوست دارند با دوستی تقسیمش می کنند. درست است که عاشق رنگ هستند ولی دل های تک رنگی دارند. پاکستانی هایی که در خاطرات من نقش بسته اند همیشه صمیمی و دوست داشتنی بودند و هستند.

شاید به همین دلیل است که هرگاه جایی میشنوم که از پاکستان اطلاعات اشتباهی داده میشود به خودم این اجازه را میدهم که به حق تمام مهر و محبتی که از مردم این سرزمین دیدم وارد بحث بشوم و برای هم وطنان ایرانی ام توضیح بدهم که پاکستان آن چیزی که در ذهن دارید و رسانه ها به اشتباه به مغزتان تزریق میکنند، نیست.

چند سالی هست که عمو ماهر دیگر در این دنیا نیست ولی خاطرات خوبی که از خود به یادگار گذاشته برای من به دلپذیری دو دھ پتی است که هر وقت به خانه شان میرفتیم برایمان درست میکردند.