تجربه حضور کوتاه مدت دانشجوی ایرانی در دانشگاه های پاکستان
یکی از خاطرات به یادماندنی من در سفر به پاکستان، علاوه بر لذت از طبیعت زیبا و دست نخورده این کشور، تجربه حضور و ارتباط با جامعه علمی دانشگاه های پاکستان بود.
در طول سفر به پاکستان، با اساتید زیادی از دانشگاه های لاهور، قائد اعظم و Comsats ملاقات داشتم.
اساتیدی که اکثر آن ها فارغ التحصیل دانشگاه های معتبر انگلیس و یا آمریکا هستند اما پس از اتمام دکترا و یا پست داک خود، به دانشگاه های پاکستان برگشتند و به عنوان استاد مشغول به کار گشتند.
اساتیدی که وقتی سری به پروفایل گوگل اسکولار آن ها می زنی در کمال ناباروری چندین مقاله منتشر شده در مجلات معتبر نظیر Nature با میزان ارجاعات بالا را می بینی. وقتی نگاهی به سال انتشار این مقالات بیاندازی متوجه می شوی این مقالات حاصل نتایج تحقیقات این اساتید و دانشجویان آن ها در سال های اخیر حضورشان در دانشگاه های پاکستان می باشد.
نکته جالب دیگر این بود که تمرکز این اساتید تنها بر تعداد ارجاعات علمی و نه تعداد مقالات و یا نوع مجله است. اکنون متوجه می شوم که چگونه دانشمند با بالاترین ارجاعات علمی در جهان اسلام مربوط به دانشگاه های پاکستان می باشد.
دانشمند پاکستانی در صدر طلایه داران علوم در جهان اسلام
تصاویری از دانشگاه قائد اعظم پاکستان؛ یکی از سرسبزترین دانشگاه هایی که تا کنون دیده ام
زمانی که وارد اتاق هریک از اساتید دانشگاه های پاکستانی می شدم و خود را دانشجوی ایرانی معرفی می کردم با برخورد محترمانه و خوشامدگویی آن ها مواجه می شدم.
یک نقطه مشترک تمام جلساتم ذکر یه خاطره خوب از دوستان ایرانی این اساتید پاکستانی بود. اکثر این اساتید از دوران تحصیل خود در خارج کشور، هم کلاسی و یا دوستان ایرانی داشتند که با ذکر خاطرات خوب از ان ها، یک فضای صمیمی را در ابتدای جلسه ایجاد می نمودند. برخی نیز از دانشجویان ایرانی مشغول به تحصیل در دانشگاه و یا در آزمایشگاه خود به نیکی یاد می کردند.
در اتاق اساتید پاکستانی، خلاصه پروژه و تصاویر متعددی مرتبط با همکاری های بین المللی این افراد با دانشگاه های منچستر، تگزاس و … به چشم می خورد. با این وجود، آن ها تمایل ویژه به ارتباطات بین المللی با کشورهای منطقه و خصوصا ایران داشتند. یک سوال هنوزهم برایم باقی است که چرا با وجود این اشتیاق، تعداد همکاری های علمی بین دو کشور بسیار ناچیز است؟!
تصاویری از دانشگاه Comsats، به عنوان یکی از دانشگاههای نوپا اما با رشد سریع علمی در پاکستان
تجربه جالب دیگر من در دانشگاه های پاکستان، عدم وجود پروسه های اداری پیچیده بود. شما به عنوان یک دانشجو یا حتی یک فرد خارجی به راحتی به معروفترین استاد یک دانشگاه معتبر دسترسی داری. زمانی که از آن ها در مورد نحوه درخواست تحصیل یا حتی فعالیت به عنوان اساتید مدعو سوال می پرسی تنها با یک جواب مواجه می شوی: درخواست و رزومه خود را با ایمیل برای من بفرست و Go Ahead!
سیستم ارتباطات در اکثر ارتباطات دانشگاهی در پاکستان به وسیله ایمیل صورت می پذیرد. به نحوی که اگر حتی به عنوان دانشجو درخواستی از رئیس دانشگاه داری بایستی به او ایمیل بزنی و هر فرد موظف به پاسخ در کوتاهترین زمان ممکن می باشد. این امر بسیاری از مراجعات حضوری را کاهش می دهد و به نفع دانشجو و استاد است.
تصویر دانشگاه لاهور، یکی از دانشگاههای خصوصی پاکستان با حدود 40000 دانشجو!
در پایان، به عنوان یک دانشجوی ایرانی که تجربه حضور در اکوسیستم علمی پاکستان را به مدت کوتاه داشتم، به این نتیجه رسیدم که در دانشگاه های دو کشور ایران و پاکستان پتانسیل زیادی برای همکاری متقابل و تبادل دانشجو و استاد وجود دارد. اما شرط اول آن است که تفکرات نادرست رایج در جامعه را تغییر دهیم و باور داشته باشیم همکاری های علمی منطقه ای می تواند به اندازه همکاری با دانشگاه های اروپایی و یا امریکا، دستاوردهای قابل ملاحظه برای دو طرف داشته باشد.